Hier zijn we wie we werkelijk zijn.
08-04-2013
‘Welkom bij deze alles veranderende ervaring’ zegt de man met de witte tanden. Hij spreekt Nederlands maar op een vreemde gelikte manier, die wat Amerikaans aandoet. Hij heet Glenn en weet zijn korte naam zo uit te spreken dat hij lang klinkt, als Robberto of Dimitri.
We zitten in een zaaltje van hotel, geen lullig hotel, maar een van de betere van de stad. Buiten schijnt de zon, maar wij zijn hier om ons leven te veranderen. Meer energie, meer zelfvertrouwen, minder stress, je innerlijke kompas vinden en volgen, de volgende grote stappen nemen, een huid die straalt. Alles in vier dagen voor een kleine 600 euro. Geen geld voor de rest van je leven. Stel nou dat ik nog veertig jaar leef, dan is dit 0,04109589041096 cent per dag, voor elke dag geluk.
Ik kijk om me heen. Wat voor mensen zouden hun leven drastisch willen veranderen? Iedereen zo te zien. We zijn van alle leeftijden en achtergronden. We hebben plannen, dromen, ideeën en vooral: angsten. Maar er wordt aan gewerkt- zegt het hyperactieve team van health and lifestyle consultants. Ze lachen bemoedigend en zijn aanrakerig tijdens gesprekken.
We beginnen met een voorstelronde. De jongen naast mij mag eerst.
‘Hoi, ik ben Harold en-‘
‘Ho- mag ik je even stoppen hier?’ Glenn glimlacht en staat op. Hij praat met veel handgebaren. ‘Lieve mensen- hier zijn we niet de naam die onze ouders ons geschonken hebben. Hier zijn we wie we werkelijk zijn. Ik ben Glenn- en jij heet Harold. Je hoeft al die verwachtingen niet meer mee te nemen- al die ideeën die bij Harold horen. Je bent hem niet- misschien kies je, zoals ik voor een nieuwe naam, misschien ook niet. Maar op dit moment ben je niet Harold- zo heet je alleen maar.’ Hij glimlacht en knijpt in de schouder van Harold die schaapachtig kijkt. ‘Ga maar door- je kunt het.’
Harold woont in een nieuwbouwhuis met zijn vriendin, werkt ‘in de ict’ en is zoekende. Net als Marc die na zijn scheiding toch niet vond wat hij zocht, ondanks de vele vluchtige contacten in zijn penthouse. Net als Gerda- de huisvrouw die op haar kleinkinderen past en vrijwilligerswerk doet- ze wil meer. Net als Cherryl, een carrièrevrouw die dankzij haar personal trainer fitter is dan ooit, maar nog steeds leegte voelt. Dit is de groep mensen waar ik toe behoor. Wat een misère.
Ik ben aan de beurt.
‘Nou, ik heet..-’
‘Wacht, ik stop je daar even- ik voel dat we de energie kwijt zijn in de groep.’
Glenn heeft zijn ogen gesloten en masseert zijn slapen. ‘We gaan even een klein oefeningetje doen en daarna verder hiermee. Volg mij maar.’
Als eendjes hobbelen we achter hem aan door de hotelgangen. We nemen de lift naar beneden, dan staan we in de spa van het hotel. Een elegante zonnebankbruine dame staat ons op te wachten.
‘Welkom allemaal- ik ben Mariska en ook ik heb de eer onderdeel te zijn van jullie transformatie. Om nu in de juiste, prettige en veilige flow te raken, gaan we eerst wat oefeningen in het water doen. Pak maar een badpak of zwembroek van de tafel daar en kleed je om.’
Kort daarna staan we in het water- de tranformatiekandidaten, niet Glenn of Mariska. Zij staan met een grote glimlach aan de rand. Vijf bleke gezichten kijken beteuterd terug.
‘Eerst gaan we heel stil staan’ zegt Mariska terwijl ze haar handen voor haar borst vouwt. ‘Adem in en uit- voel hoe je onderdeel bent van het alles- hoe je het water bent. Hoe alles één wordt. We gaan nu een mantra zingen, blijf stil staan met je ogen gesloten en doe mij na.’
Iedereen humt met gesloten ogen. Ik doe mijn best maar begin nogal af te koelen in het zwembad. Ook Gerda lijkt het moeilijk te hebben, haar lippen paars van de kou. Ik kijk stiekem naar Harold, die naast me staat. Zijn lichaam is wit met paarse vlekken, en stil staan lukt hem niet meer.
‘Sorry’ zegt hij. Maar iedereen humt door. ‘Sorry- mag ik-‘ Iedereen humt maar door. Ik sluit mij ogen ook weer- egoïsme zal onderdeel van mijn transformatie zijn. Ik kies voor mezelf, het is verdomme mijn transformatie. Dan hoor ik een snik. Ik open mijn ogen.
Beteuterd kijkt Harold naar beneden. Zijn handen zijn niet langer gevouwen, hij staat in een lichtgele wolk.
‘Gadverdamme’ zeg ik. Het hummen houdt ineens op.
‘Het komt door de kou’ zegt Harold.
‘Maak je geen zorgen, we zijn juist trots dat je je nu al zo hebt durven laten gaan’ zegt Glenn. Mariska knikt instemmend. ‘Ik ben heel trots op je, dat je je nu al zo kwetsbaar hebt durven opstellen, en we staan nog maar aan het begin. Lieve mensen, kijk naar Harold en geef hem de liefde die hij nu nodig heeft. En kijk daarna naar jezelf en stel je dan de vraag of je dit ook zou durven.’
‘Durven?’ Zeg ik.
‘Sorry, maar jij bent nog niet voorgesteld, van jou kunnen we nog geen vragen beantwoorden.’
Glenn lacht naar de groep en knikt. ‘Laat het maar gaan allemaal- laat het allemaal maar gaan.’
Schuin voor me zie ik langzaam een gele wolk om Gerda’s onderlijf ontstaan.
Ik durf niet te kijken wat er achter me gebeurt.
‘Bevrijd jezelf! Laat het allemaal gaan!’
Het hummen begint weer, we moeten onze ogen weer sluiten. Ik sluip naar het trapje aan de zijkant van het bad. Glenn staat daar te wachten.
‘Waarom denk je dat je je niet mocht voorstellen? Ik zag al dat je er niet klaar voor bent. Je bent misschien wel willing, maar niet able. En we doen geen refunds trouwens. Veel succes in de toekomst.’