Een stilleven van haar leven
25-02-2015
‘Goed, dank u voor dit gesprek. Wij spreken deze week nog een aantal kandidaten en zullen dan contact met u opnemen.’ De dame van personeelszaken leek haar mond niet te hoeven bewegen terwijl ze dit zei, als een doorgewinterde stewardess die gedachteloos een zwemvest aantrok en de nooduitgangen aanwees.
Ook de kandidaat had al eerder met dit bijltje gehakt en zei met dezelfde routine allerlei gepaste dingen. Ze pakte haar fiets die ze twee straten verderop had geparkeerd. (ze wist niet zeker of er wel plek was voor de deur van het bedrijf en wilde adequaat en zelfverzekerd binnenkomen, dat lukte beter wanneer ze haar fiets in een rekje had weten te stallen) Het was rustig in de stad, op dit tijdstip waren de meeste mensen aan het werk of in elk geval andere dingen aan het doen dan fietsen.
Ze stopte bij de supermarkt op de hoek en kocht alvast avondeten. Ze nam van alles het goedkoopste en ook de boontjes die in de aanbieding waren. Bij de kassa haalde ze de boodschappen uit haar mandje en zette de boel op de band. Een stilleven van haar leven, dacht ze somber. Een leven met wit deeg, goedkope groenten en lelijk vormgegeven verpakkingen. Misschien zou het binnenkort beter worden, het was immers geen slecht gesprek. Ze probeerde het voor de geest te halen, maar kon slechts flarden herinneren en merkte toen dat ze de gesprekken van gister en vandaag door elkaar aan het halen was.
Ze stopte de boodschappen in haar handtas, droeg wat er niet in paste in haar armen naar haar fiets. Achter haar klonk geroep. Een kleine dikke vrouw kwam achter haar aan gesneld, een pinpas in haar hand. ‘U vergeet uw pas’ zei de vrouw buiten adem, ‘ontzettend bedankt’ zei de sollicitante. Ze stapte op haar fiets en reed naar huis.
Zodra ze haar boodschappen had uitgepakt, ging haar telefoon.
‘Met Mara Hansen.’
‘Dag Mara, met Sandra spreek je, van personeelszaken. Vanmorgen hebben wij een gesprek gehad, en ik wilde je graag nog een aantal aanvullende vragen stellen.’
‘Okee.’
‘Of eigenlijk: ik wilde je even doorverbinden naar mijn collega van PZ, de heer van Gelderland.’
‘Van Gelderland?’
‘Ja, dat is bij ons gebruikelijk- wanneer we een kandidaat potentieel interessant vinden, volgt er nog een korte telefonische screening voordat we verdere besluiten nemen.’
Mara slikte. Ze was potentieel interessant geacht, en nu moest ze zich dan gaan bewijzen aan de telefoon met ene meneer van Geldland of zoiets.
‘Okee.’
‘Dan verbind ik je nu door, het kan even duren dus blijf aan de lijn.’
Een muziekje klonk. Het was waarschijnlijk ooit gecomponeerd met de gedachte van rustgevende muziek voor momenten van wachten, maar het deed alle haren op haar armen recht overeind staan. Ze had gelezen dat de Amerikanen de tune van Sesamstraat gebruikten als martelmethode, misschien konden ze ook contact opnemen met de schepper van dit melodietje. Drie minuten en twintig seconden later kreeg ze iemand aan de lijn.
‘Hallo?’
‘Ja, mevrouw Hansen? U spreekt met Johan van Gelderland, PZ. Ik zal u nog wat vragen stellen, zoals mijn collega u ongetwijfeld heeft verteld.’
Zijn stem klonk scherp, kwaad bijna.
‘Ja.’
‘U heeft bij ons gesolliciteerd, is dat correct?’
‘Ja.’
‘U schrijft dat u ons bedrijf een prachtige inspirerende plek vindt, is dat correct?’
‘Ehm, ja.’
‘Vindt u dat?’
‘Nou zeker op het gebied van..’
‘Ja of nee mevrouw Hansen.’
‘Ja.’
‘Momentje alstublieft,’ zei de man. Op de achtergrond klonk gerommel.
Ze slikte en masseerde haar slapen. Ze probeerde haar brief voor de geest te halen, maar de afgelopen weken had ze haast dagelijks een brief gestuurd, en elke werkplek de hemel ingeprezen. Sommige brieven waren zo goed gelukt dat ze haast ging geloven wat ze schreef.
‘Mevrouw Hansen, bent u daar nog?’
‘Ja.’
‘Ik wil meer waarheid.’
Verward herhaalde ze de vraag in haar hoofd, wat was dat nou, meer waarheid?
‘Kunt u uitleggen wat u precies bedoelt?’
‘Meer waarheid. Ik hoor het wanneer iemand mij bedondert. Dus ik herhaal de vraag maar even, vindt u deze werkplek inspirerend?’
‘Ja.’
‘MEER WAARHEID!’
‘Ja.’
‘MEER WAARHEID!’
‘Okee!’
‘TOE DAN!’
‘Nee!’
‘Bent u werkelijk gedreven met een hands-on mentaliteit?’
‘Ja.’
‘MEER WAARHEID!’
‘Ja.’
‘MEER WAARHEID!’
‘Nee.’
‘Heeft u werkelijk geleerd snel te schakelen tussen verschillende projecten en afdelingen?’
‘Ja.’
‘MEER WAARHEID!’
‘Ja, het is waar!’
‘MEER WAARHEID!’
‘…maar het waren misschien maar twee afdelingen van elk drie personen…’
‘MEER WAARHEID!’
‘…die parttime werkten..’
‘Heeft u werkelijk een passie voor Sales?’
‘Ja.’
‘MEER WAARHEID!’
‘Nou ja, passie, passie. Ik ben er goed in, dus dan…’
‘MEER WAARHEID!’
‘Soms kom je er pas na een tijdje achter waar je talenten nu werkelijk liggen en voor mij is Sales gewoon een stukje….’
‘MEER WAARHEID!’
‘Ik haat het maar ik kan niks anders!’
Ze zwegen aan beide kanten van de lijn.
‘Mevrouw Hansen?’ Meneer van Gelderland klonk heel kalm nu.
‘Ja?’
‘Graag zie ik u donderdag om half vier bij personeelszaken. Dan nemen we het contract door en laten we uw nieuwe werkplek zien.’
‘Okee.’
‘Nou, proficiat en een fijne dag nog,’ zei meneer van Gelderland opgeruimd.
‘U ook,’ zei Mara terwijl ze vertwijfeld om zich heen keek.
