Ze vragen niks, ze doen het gewoon.

meisjes / pizza

25-06-2014

Jordi deed de deur open  van de slaapkamer van zijn zusje Lulu. Die zat daar op het tweepersoonsbed samen met haar beste vriendin Mimi. Het bed was bezaaid met tijdschriften en kleding. De televisie stond aan, maar de twee keken niet. Mimi was kleding aan het bekijken op haar Ipad en Lulu was een spelletje aan het spelen op haar telefoon.

 

‘Wat moet je?’  vroeg Lulu zonder op te kijken.

 

‘Mama vraagt welke pizza jullie willen.’

 

‘Tonno. Wij willen altijd tonno.’

 

‘Ja, wij willen altijd tonno,’ herhaalde Mimi zonder op te kijken.

 

Jordi haalde zijn schouders op en maakte aanstalten de kamer te verlaten. Toen draaide hij zich om en zei hij:

 

‘Weet je wat er gebeurt als je gewoon ergens een rij vormt met een groep mensen, zeg tien, vijftien man?’

 

‘Nou?’ Zei Lulu of Mimi.

 

‘Dan sluiten mensen gewoon aan. Ze vragen niks, ze doen het gewoon.’

 

‘Denk je?’  Zei Mimi.

 

‘Nee, dat is zo, ze hebben het wetenschappelijk onderzocht. Ze hebben het ergens in Amerika getest en er ontstond echt een rij.’

 

‘Bizar,’ zei Mimi. Nog steeds hield ze haar ogen strak op de Ipad gericht.

 

‘Ja.’

 

‘Jordi, doe je de deur achter je dicht?’ Zei Lulu nu met een vermoeide stem.

 

Hij deed de deur achter zich dicht en ging naar beneden. In de keuken vertelde hij zijn moeder dat de meisjes een pizza salami wilden. Altijd salami, voegde hij eraan toe.

 

Het vertrek van Jordi uit de kamer verlegde de aandacht van de meisjes naar de tv. Twee donkerbruin geverfde meisjes met neptieten vochten met elkaar in het bubbelbad van een villa waar ze met met tien anderen woonden in het kader van een sociaal experiment. Plukken haar vlogen alle kanten uit, maar het gaf niet, want het was toch nep.

 

‘Ik heb honger,’ zei Mimi terwijl ze geeuwde.

 

‘Ja, ik ook.’

 

‘Heb je eten in je kamer?’

 

‘Cornflakes.’

 

‘Heb je ook melk?’

 

‘Nee, alleen cornflakes.’

 

‘Okee.’

 

Ze aten cornflakes uit de doos. Op tv zat een gespierde jongen in een string op een olifant. Om hem heen de lokale bevolking van het tropisch oord waar hij naartoe was gegaan om zichzelf te vinden. De jongen zei later dat het een onvergetelijke ervaring was om bij een volk te zijn dat nog niet zo ver ontwikkeld was.

 

‘Kom, we maken een selfie,’ zei Lulu nu.

 

‘Niet teveel duckface he?’

 

‘Moet jij zeggen.’

 

‘Ik moet meer lippenstift,’ driftig graaide Mimi in haar grote leren tas.

 

‘Deze is beter.’

 

‘Okee, deze filter doen?’

 

‘Ja.’

De foto was nu een sfeervol plaatje in pasteltinten geworden.

Mimi pakte een potje nagellak uit haar tas. ‘Kijk, de nieuwe kleur van Chanel. Van mijn moeder gejat, merkt ze toch niet.’

‘Cool.’

‘Moet zondag weer mee naar mijn oma, mijn moeder appt me net,’ zei Mimi nu met een verveeld gezicht.

‘Weet je wat mijn oma altijd zegt? antwoordde Lulu, ‘Ze zegt: kinderen jullie zijn de toekomst. Wot de fak denk ik dan altijd- wat moet je daar nou mee?’

‘Ja, serieus wot de fak echt,’ zei Mimi nu ook terwijl ze haar nagels lakte.

 

Beneden klonk de deurbel.

 

‘Pizza’ zei Lulu.

‘Altijd tonno’ zei Mimi.

Opgroeien is niet eenvoudig in de grote stad.

interview / koffie / meisjes / vrouwen

11-06-2014

Het gevoel van euforie over het feit dat ze een baan had gevonden, was groot geweest. Een baan, en dan ook nog bij één van de betere bladen. Ze waren het eerste met trends, baby’s van beroemdheden en allerlei soorten nieuws. Het blad was goed bevriend met een aantal luxe merken die zich uitsloofden met cadeautjes aan de redactieleden in ruil voor positieve stukken, de kasjmier trui die Mimi vandaag droeg als stille getuige. Ook mocht ze soms tripje maken naar verre oorden om iemand te interviewen of voor een fotoshoot. Een droombaan.

Vandaag deed ze weer een interview met twee jonge vrouwen voor de ‘upcoming and fabulous’ rubriek. Alle bijvoeglijk naamwoorden in het blad werden zoveel mogelijk in het Engels gebruikt. Ze hadden afgesproken in een klein koffiebarretje met mannen met baarden die filterkoffie inschonken met een ernst die het midden hield tussen lachwekkend en angstaanjagend.

Mimi dronk haar koffie en wachtte op de afspraak. Ze schreef de rubriek sinds vier maanden en nog nooit was de geïnterviewde op tijd geweest. Meestal kwamen ze tussen de 7 en 14 minuten te laat, een enkeling ruim een halfuur.

Twee meisjes kwamen nu binnen. De een klein en een beetje stevig, met een korte bloemetjesjurk en een grote bril. Naast haar een lange, model-achtige verschijning met een wit bloesje en een heel klein spijkerbroekje aan haar romp en wijde laarzen aan haar voeten. Ze dragen allebei felgekleurde dure designertassen die ze nonchalant aan hun linkerarm laten bungelen. In hun andere hand een mobiele telefoon of tablet, of iets anders plats en glimmends. Hoewel het maar een paar dagen zonnig is geweest, zijn ze allebei diep gebruind.

Mimi staat op en stelt zich aan de meisjes voor. Ze voelt zich klein en dik en onbelangrijk nu. De meisjes blijken de barjongen te kennen en nemen met hem rustig het weekend door. Ook bij hen zijn de bijvoeglijk naamwoorden voornamelijk in het Engels, met hier en daar een zelfbedacht woord of woorden die Mimi gewoon niet kent.

Ze gaan zitten. Het meisje in de bloemenjurk drinkt Duitse cola, het meisje in het spijkerbroekje drinkt tarwegrassap. Vers geslow-juiced, er gaan vijf volle handen gras in de machine.

‘Er staat gewoon heel superveel druk op de twintiger anno nu,’ zegt het meisje met de grote bril en bloemetjesjurk. ‘Klopt,’ zegt het meisje in het spijkerbroekje, ‘superveel druk’.

Met grote moeite glimlacht Mimi. ‘Toch is het jullie gelukt een modelabel, een magazine en een parfumlijn uit de grond te stampen?’

‘Ja, dat is heel gek eigenlijk, toen we begonnen hadden we echt niet het idee van: nu gaan we iets heel groots doen ofzo. Maar mensen vonden het tof wat wij deden, kennelijk.’

Mimi kijkt naar de meisjes, vrouwen eigenlijk, maar opgroeien is niet eenvoudig in de grote stad. Ook niet voor bijna-dertigers. Ze kijkt naar haar vragenlijstje. ‘Wat zijn de grootste opstakels die jullie hebben overwonnen?’

Deze vraag doet ze goed.

Met grote overgave geven ze een onvoorstelbaar saai en gedetailleerd verslag van de overtuigingskracht die ze nodig hadden bij hun eerste grote investeerder (de peetoom van de kleine) en hoe het verder ging met harde keuzes maken, tussen beige en gebroken wit, taupe en licht grijs. De kleuren van het nieuwe seizoen lagen in hun handen. Het was een superstressvol proces. En dat is het nog steeds, eigenlijk. Maar soms zien ze een meisje ergens op straat of in een club ofzo, en dan denken ze: die ziet er goed uit. Zul je altijd zien: zo’n meisje draagt dan één van hun creaties. Dat maakt het allemaal waard.

Ze praten nog zeker een kwartier door, maar Mimi denkt aan haar fiets die bij de fietsenmaker staat, tot hoelaat zou ze die nog kunnen halen? Ze denkt aan de pan die in de koelkast staat, met restjes curry van gisteravond. Die kan ze vanavond nog opeten. Geen boodschappen doen, fijn. Ze zucht, ze heeft eigenlijk helemaal geen zin in curry.

Het gepraat is opgehouden. Gelukkig heeft Mimi alles opgenomen met de ouderwetse dictafoon die op tafel ligt. Ze probeert zo neutraal mogelijk te kijken en stelt dan de laatste vraag van haar lijstje.

‘Wat zijn jullie tips voor de lezeressen die ook een bedrijfje willen beginnen?’

‘Doe wat je leuk vindt.’

Het meisje met het tarwegrassap knikt. Ze drinkt de bodem zorgvuldig leeg met haar rietje, prrrprrrr, klinkt het.

‘Veel dank voor jullie tijd,’ Mimi staat op en geeft ze een hand.

‘Kunnen we zelf de foto’s bij het artikel kiezen? Want dat zou ik wel fijn vinden.’ Zegt het dunne meisje nu.

‘De fotoredactie bepaalt welke foto’s erbij komen.’

‘Als ik het niet zelf kan bepalen, dan gaat het niet door,’ zegt het meisje met een hoog stemmetje. Er verschijnt een mierzoete glimlach op haar mond. ‘Snap je?’

‘Ik zal kijken wat ik kan doen.’ Mimi denkt aan de haaibaai van een fotoredacteur. Die gaat nooit akkoord met inspraak van derden. Mimi besluit het verzoek maar te vergeten. Iedereen vergeet wel eens wat en dit is wat ze vandaag vergeten is.

‘Superchill- nou, doei doei!’ Roepen de twee terwijl ze samen op de witte Vespa van hun bedrijf stappen, de kleine voor, de lange achter. Mimi pakt haar dictafoon en tas en wil naar buiten lopen, maar de barman roept haar terug. Of ze nog even de drankjes kan betalen- en de salades en broodjes die ze to go hebben meegenomen. ‘Ze zijn zeker vergeten af te rekenen’ zegt de baardman.

Iedereen vergeet wel eens wat, denkt Mimi. Zo zie je maar.

‘Op het strand van Club Med?’

gran canaria / meisjes / Starbucks / uggs

18-03-2013

De meisjes zaten samen op een bank in de Starbucks, een bank die comfort uitstraalde, maar klote zat, wat wel passend was bij de koffie die eenzelfde soort teleurstelling met zich meedroeg.

Het leek ze niet te deren, ze hadden hun ijskoffie’s, die vast skinny soja mokka carameloccino’s heetten, ze hadden hun mobieltjes, hun grote leren handtassen, hun strakke jeans. Ze droegen hun lange gladde haren, lange dunne benen en mooie gelijkmatige gezichten zonder rimpels of oneffenheden met een vanzelfsprekendheid die intimiderend was.

Ze waren de dochters van ouders die hun eerste kind na hun eerste promotie hadden gekregen. Ouders die hun kinderen sushi leerden eten op hun derde. Ouders die hun dochters alles gaven wat ze nodig hadden. Wat hun dochters zeiden nodig te hebben. Uggs bijvoorbeeld. Een Ipad mini. Een zangcoach.

‘Had je het gehoord van Benthe?’ Vroeg het linkermeisje terwijl ze aan haar rietje lurkte.

‘Wat?’

‘Nou, ze is toch op Gran Canaria?’

‘Ja, dat gaat zij toch supervaak heen?’

‘Ja, maar moet je horen-‘

‘Echt zo’n saai kuteiland, ik zei tegen mijn vader dat als hij me nog eens meeneemt naar zoiets, dat ik dan wel gewoon alleen thuis blijf.’ 

‘Alleen thuis blijven? Tss, dat mag je echt niet. Dan moet je gewoon bij je moeder slapen.’

‘Nou en, het maakt niet uit want ik ga toch wel mee op vakantie dit jaar. Door mij gaan we nu naar Miami.’

‘Cool- daar was ik vorig jaar. Maar moet je nou horen- Benthe is dus op Gran Canaria- appt ze me vanmorgen ineens deze foto.’

‘Gatver! Wat is dat?’

‘Ja, weet ik veel- ze zegt dat ze gewoon lag te zonnen en dat er ineens een lading negers aanspoelde. ’

‘Op het strand van Club Med?’

‘Ja, bizar hè. Ik geloof wel dat ze snel zijn weggehaald hoor, door die jongens van de ligbedjes ofzo.’

‘Jezus, is je dag ook meteen naar de klote.’

‘Ze doet er anders echt supercool over- ze heeft haar flesje water aan zo iemand gegeven. Kijk maar naar haar profielfoto, staan ze samen op.’

Ze bekeken de foto nauwkeurig en constateerden dat Benthe al best bruin geworden was. Ze lurkten verder aan hun rietjes.

‘Mijn batterij is bijna op, laten we nog snel even een foto nemen.’

Zwoel keken ze in de camera.

‘Hmm, Vincent appt net dat er een flashmob is op het plein- zullen we even gaan kijken?’

‘Harlem shake zeker?’

‘Ik denk het.’

‘Sorry hoor, maar dat vind ik echt supersaai. Laten we naar mijn huis gaan, kunnen we nog wat outfits fotograferen voor mijn blog.’

Ze stonden op en lieten hun bekers die nog halfvol waren, op de tafel staan.