Ik vertrouw die blik in haar ogen niet.
01-04-2013
‘Leuk huis heb je, heel gezellig, en zo licht ook.’ Maartje liet zich wat verder in de kussens zakken op de bank van haar collega. Het was een beetje vreemd dat ze nu bij haar thuis was uitgenodigd, maar Elsa was nieuw in het bedrijf en misschien voelde ze dat soort dingen niet zo goed aan. En Maartje was op haar beurt weer te beleefd geweest om te weigeren.
Elsa kwam met twee glazen thee de kamer weer in. ‘Ja, dankjewel. Maar waarvoor ik je eigenlijk hier heb uitgenodigd…’
Ze nam een slok en leek naar de juiste woorden te zoeken.
‘Ik heb dus een kat hè, dat vertelde ik je toch?’
‘Ja, hoezo?’
‘Nou ik wil graag dat je haar ontmoet, vind je dat okee? Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik zou het echt erg waarderen als je even kennis zou maken met Minou.’
Maartje aarzelde, dit was wel een beetje typisch, dacht ze. Maar een beetje excentriciteit wilde ze niemand ontzeggen. ‘Nou, als je graag wilt dat ik haar ontmoet dan doe ik dat. Ik ben wel iets meer een hondenmens, maar eigenlijk hou ik wel van alle dieren.’
‘Momentje.’ Elsa stond op en liep de kamer uit, haar gezicht stond ernstig.
Maartje bleef zitten op de bank, ze begon zich af te vragen of haar eeuwige beleefdheid zich dan nu tegen haar begon te keren. Bij het laatste functioneringsgesprek was dat haar enige verbeterpunt geweest, gebrek aan assertiviteit. Ze had in datzelfde gesprek eigenlijk willen aankaarten dat ze nu nog steeds minder verdiende dan haar collega in dezelfde functie, maar ze durfde niet. En hier zat ze dan, te wachten op de kennismaking met de kat van een nieuwe collega.
Elsa kwam weer binnen, in haar armen een lapjeskat. Een ordinaire lapjeskat was het. Niet uitzonderlijk groot, klein, dik of dun.
Met een zwierig gebaar zette Elsa de kat op de grond.
‘Minou, Maartje, Maartje, Minou.’ Zei ze bij wijze van introductie.
Maartje voelde zich onmiddelijk verwant met de kat die niks zei, maar haar baasje kritisch aankeek om vervolgens rustig op het tapijt te gaan zitten.
‘En wat denk je ervan?’
‘Waarvan?’
Elsa schoof wat dichterbij. ‘We moeten nu fluisteren- ik vertrouw die blik in haar ogen niet.’
Fluisterend vroeg ze nogmaals: ‘Wat denk je ervan?’
‘Waarvan?’ Maartje fluisterde nu ook.
De kat was zich aan het wassen.
‘Nou kijk goed, zie je die groene ogen? En die gevlekte vacht? En dat tongetje, dat gekke roze tongetje?’
Ze hielden hun blik op de kat gericht.
‘Ja, ze ziet eruit als een gewone lapjeskat.’ Fluisterde Maartje aarzelend.
‘Nee- nee, je kijkt niet goed. Kijk met je hart- zet je chakra’s open- en zie wat ik zie.’
Maartje wist niet wat Elsa bedoelde maar probeerde met volle overgave haar chakra’s te openen.
De kat was inmiddels op het kleed gaan slapen.
‘Sorry, maar ik voel niet wat je bedoelt’ zei Maartje, terwijl ze haar tas pakte.
‘Blijf nog even zitten- en luister wat ik je te zeggen heb.’ Elsa was niet langer aan het fluisteren. ‘Ik denk dat die kat bezield is door een zwarte ziel uit het verleden. Zoals ze loopt, zoals ze kijkt, het kan niet anders dan…’
‘Dan wat?’
‘Dan dat ze behekst is’
‘Sorry?’
‘Denk er maar over na- dat uiterlijk, dat klopt toch niet? Alle kleuren vacht? We stemmen toch ook niet op alle partijen?’
‘Nee, dat klopt- maar ik weet niet of je deze vergelijk..’
‘JE STAAT AAN HAAR KANT!’ Elsa was opgesprongen en wees met haar kaneelstengel woedend naar Maartje en de kat.
‘Eruit- nu! Allebei!’
In de auto, met de mauwende kat naast zich op de bijrijdersstoel besloot Maartje dat ze nu echt eens op haar werk moest gaan praten over een assertiviteitstraining. Als ze durfde.