Ze zag er niet langer ongedisciplineerd uit.
24-01-2013
‘Zo, kom eens even wat dichterbij’ zei de modeontwerper. Het meisje keek hem aan met grote ogen. Ze was jong, nog geen achttien. Haar hoofd leek te zwaar voor het fragiele lichaam, haar bewegingen waren langzaam, lijzig. Met trillende vingers vouwde ze een lokje haar achter haar oor. Haar huid was lichtpaars doorschijnend en bedekt met zacht dons, op haar armen waren de aders goed zichtbaar, als rietjes onder een dun vlies. Ze had het koud, trilde op haar benen. Het zou niet lang meer duren en ze zou knakken.
Hij had het avondjurkje nog wat aangepast sinds de vorige doorpas, en nu was ze hier om te kijken of de pasvorm nu goed was. De modeontwerper stond bekend om zijn perfectionisme, wat hem de bijnaam ‘Perfecte Paulo’ had opgeleverd. Zijn partner David noemde hem Peepee. Het meisje dat hier tegenover hem stond, zei meneer Peepee. Ze was het achternichtje David en wilde een succes worden in de modewereld. Ze was niet onaardig, in elk geval lang genoeg, haar gezicht was onopvallend genoeg om iets moois op te schilderen met make-up en ze had mooi haar. Daarnaast was ze vastberaden en eerbiedig. Paulo vond het geen probleem haar even onder zijn hoede te nemen, de gedachte dat hij zo’n leuk jong ding kon maken of breken gaf hem een gevoel van controle. Controle die hij in het grote maakproces van de kledingstukken vaak leek te verliezen. Als dat gebeurde, liet hij alle werknemers op het atelier nablijven. ‘Nabespreking’ noemde hij dat. Maar het was niet de bedoeling dat zijn werknemers zouden spreken, het was een donderpreek van een uur, waarbij hij het zoveel mogelijk op de man speelde. Meestal ontaardde deze preek in een hoop gehuil, maar de laatste keer dat hij zich daar iets van had aangetrokken kon hij zich al niet meer heugen. Het was gelekt naar de pers, door een stagiair waarschijnlijk, maar stoppen was niet mogelijk. De nabesprekingen waren een verslaving geworden, gaven hem rust, werkten beter dan yoga en waren nog goedkoper ook.
Hij keek nog eens naar het meisje, het speet hem dat de carrière waar ze zo van droomde nooit zou gebeuren. Niet omdat ze ongeschikt was, maar omdat haar oom David het verpest had, een paar maanden geleden. Het was koud geweest buiten, het was donker. Normaal gesproken was de donderdagavond van Paulo gereserveerd voor een uitgebreide massage, maar de masseur had een ongeval in de familie. Paulo werkte nog wat door in het atelier en besloot toen naar huis te lopen. Het was een lange dag geweest en de frisse lucht zou hem goed doen. Het rook al naar herfst en de wandeling was inderdaad louterend, zo zou hij de kleine straatjes doorkruisen en David verassen met zijn vroege thuiskomst. Misschien konden ze nog een glaasje drinken en samen in bad. Paulo kroop wat dieper in zijn kraag, de wind was guur. In de cafés die hij passeerde brandde donkeroranje licht. Als de deur openging vulde de straat zich kort met een warme stroom van geroezemoes die met een doffe klap werd afgesloten.
Op de hoek zat café Mijn Liefde, een klein donker hok waar zolang Paulo zich kon herinneren dezelfde man achter de toog stond. Hij keek naar binnen, een paar stamgasten dronken jenever en in een hoekje zat een koppeltje te flikflooien. Het meisje had lange donkere haren en een rechte pony. De man die tegenover haar zat streelde door het haar en fluisterde dingen in haar oor die het meisje deden blozen. Paulo zag de man van achter, en was gecharmeerd van de brede schouders en het vaalgroene overhemd dat om zijn armen spande. Het deed hem denken aan… Paulo schrok en keek nog eens, een steek in zijn buik. Het was David, zijn David. Hij zag zijn geliefde naar voren leunen, hij kuste het meisje. Zoals hij ook Paulo had gekust. Zoals hij Paulo zou kussen, straks thuis, in dat mooie huis.
Verslagen was Paulo doorgelopen. Onderweg gaf hij twee keer over. Groene bonensalade en bietensoep van de biologische traiteur. Dertig euro aan kleurrijke prut op de stoep. Thuis had hij een lange douche genomen en een schone pyjama aangetrokken. David was twee uur later thuisgekomen. Hij rook naar bloemetjesparfum. Paulo kroop extra dicht tegen hem aan. Hij snoof de geur op. Zo zoet als het verraad rook, zo zoet zou zijn wraak zijn. Twee dagen later hadden ze gesproken over het nichtje van David, over haar vooruitgang, over haar carrière. David was trots op haar. Het voelt alsof ze mijn dochter is, zei hij. Dat had hij niet moeten zeggen, dacht Paulo. Wat is er erger voor een ouder dan zijn kind te verliezen. Niks is er erger voor een ouder. David zou kapot gaan van verdriet, maar Paulo zou er voor hem zijn. De snikkende nachten, de plotselinge veranderingen in humeur, de hartverscheurende begrafenis, de herinneringen die zo dierbaar zijn en leken te vervagen. Hij zou er niet alleen doorheen hoeven gaan. Het zou een storm zijn waar hij en Paulo samen doorheen zouden gaan, ze zouden er sterker uit komen. Maar eerst dat verlies. Ze moest het zichzelf aandoen. Met een beetje hulp, een beetje hulp kan nooit kwaad.
Nadie was steeds vaker naar het atelier gekomen. Elke week dronken ze wat thee en paste ze de laatste ontwerpen. Paulo gaf haar tips. Geen suiker meer. Geen alcohol. Geen brood. Geen frisdrank. Geen pasta. Geen aardappels. Geen rijst. Geen vlees. Ze werd steeds slanker. Toch bleven de ontwerpen haar moeilijk passen. Ze zou de showstopper worden, de belangrijkste van de show. Maar die jurk, die moest wel goed passen. Elke week, voordat de masseur kwam vermaakte Paulo de jurk. Hij nam de naden in, een heel klein beetje, elke keer opnieuw. Op de opleiding werd hij al geroemd om zijn nauwkeurige steek. Niemand die het zag, niemand die het hoefde te weten. Het meisje was gewoon een beetje ongedisciplineerd, dat zagen ze wel vaker bij van die jonge modellen.
Vandaag zag ze er niet ongedisciplineerd uit. Ze was zelfs nauwelijks zichtbaar. De jurk was weer smaller gemaakt, maar deze keer paste hij goed. De botten bij haar heupen staken door de jurk heen, de halslijn hing als aan een kledinghaak over haar holle borstkas. De jurk paste. ‘Dit is de mooiste dag uit mijn leven’ fluisterde het meisje met tranen in haar ogen. Ze probeerde te glimlachen maar ze was er te zwak voor. Voorzichtig omhelsde Paulo haar. ‘Je bent mijn ster, hoor je me? Mijn ster.’ Het meisje beefde op haar benen. Paulo hielp haar uit de jurk en drapeerde hem voorzichtig over de stoel die in de hoek stond. ‘Kleed je maar aan, dan gaan we het vieren in de stad’ zei hij. Ze gaf geen antwoord. Een zachte plof klonk. Op de grond een karkas.
Met gillende sirenes was de ambulance vertrokken. Ze waren er snel. Op de terugweg waren de zwaailichten uit en was het stil. Het lichaam opgeraapt, meegenomen, ingesnoerd, lag af te koelen in de wagen.
